Δεν πληρώνουμε την Τρόϊκα, αλλά Άκηδες, συνδικάλες & φοροκλέφτες

04:31 11/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Η γριούλα μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ κρατούσε στο τρεμάμενο χεράκι της λίγα ψιλά. Τα μέτραγε και τα ξαναμέτραγε με την ασθενική όρασή της. Είχε αφήσει στον πάγκο μια τσάντα με δύο γιαούρτια, ένα πακέτο ρύζι, ένα αλάτι κι ένα πράσινο σαπούνι. Η ταμειακή μηχανή έγραφε 4,80 ευρώ.

«Άντε γιαγιά», φώναξε ένας κάφρος που περίμενε στην ουρά. Έδωσα τόπο στην οργή να μην τον πιάσω από το λαιμό και με τρέχουν και στο αστυνομικό τμήμα. Γιατί εμένα οι αστυνομικοί θα με συλλάμβαναν σίγουρα. Ένας αδύναμος πολίτης είμαι. Τους ένοπλους

Χρυσαυγίτες, που τα έκαναν γυαλιά καρφιά στην Ραφήνα τους κοιτούσαν.

Διακριτικά έκανα νόημα στην κοπέλα στο ταμείο, με το θάρρος της γνωριμίας μας, να πάρει από τη γιαγιά μόνο το «χοντρό» δίευρο και να της αφήσει τα ψιλά, αφήνοντάς την να περάσει με τα ψώνια (ποιος ξέρει για πόσες ημέρες). Πιστεύω ότι ο καθένας μας θα έδινε τα υπόλοιπα δυόμισι ευρώ (ακόμη και ο κάφρος που της φώναζε να προχωρήσει).

Αυτή είναι η εικόνα της καθεύδουσας Ελλάδας του 2012. Οι παλιάνθρωποι – στην πλειονότητά τους – πολιτικοί της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι μαζί με την πλειονότητα των επαγγελματιών συνδικαλιστών του δημοσίου και των εκατοντάδων χιλιάδων απατεώνων φοροφυγάδων μας αναγκάζουν να μετράμε τα ψιλά μπροστά στα ταμεία των σούπερ μάρκετ. Ποιος αμφιβάλλει, πλέον, για το ποιος ευθύνεται για αυτή την απίστευτη ψυχολογική κόλαση που βιώνουμε;

Κι επειδή θα αρχίσετε πάλι οι ψευτοαριστεροί του κώλου τις ύβρεις για τους δημοσιογράφους, τελευταία φορά το επισημαίνω: Δεν φταίνε σε τίποτα οι τίμιοι δημοσιογράφοι που έχουν δουλειά και πληρώνονται τη σύμβασή τους – πολλοί απ’ αυτούς με καθυστέρηση τριών και τεσσάρων μηνών αλλά και οι χιλιάδες άνεργοι.

Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι ορισμένοι λεγόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι – αλλά, δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε αποτελεσματικοί στο «έργο» τους – σφιχταγκαλιασμένοι με τους υπουργούς στο σκοτεινό δωμάτιο της εξουσίας. Είναι οι ίδιοι εξωνυμένοι τύποι, οι οποίοι ακόμη και σήμερα – που εγώ κι εσείς ξεπερνάμε τα όρια επιβίωσης, το ένα μετά το άλλο, κόβοντας και από το φαϊ μας – διορίζονται οι ίδιοι και οι κολλητοί τους σε υπουργικά γραφεία ως μετακλητοί υπάλληλοι στα γραφεία Τύπου, σε ειδικές θέσεις συμβούλων σε δημαρχιακά μέγαρα, στη βουλή, στην ΕΡΤ. Είναι οι ίδιοι εθελόδουλοι που, ακόμη και σήμερα, εξακολουθούν να προσκαλούν στις εκπομπές τους πολιτικές μουτσούνες όπως ο Πετσάλνικος, ο Τραγάκης και όλοι οι υπόλοιποι που γέμισαν τη βουλή με άεργους συγγενείς τους.

Γι αυτούς δεν αλλάζει τίποτα και δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Όπως δεν θα αλλάξει τίποτα και στην τακτική του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Από τότε που κάποιος του είπε ότι είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου το πίστεψε. Και απέκτησε την ψυχολογία σπουδαρχίδη (για όσους δεν γνωρίζουν τη λέξη, σπουδαρχίδης είναι αυτός που επιδιώκει σπουδαία αρχή, δηλαδή αξίωμα). Όπως ο κ. Τσίπρας ο οποίος δηλώνει «μακάρι να  είχαμε γίνει Αργεντινή». Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αν είχαμε γίνει