Η διαδρομή από την αυτοκτονία στη χαρά της ζωής και της δημιουργίας

01:30 9/4/2012 - Πηγή: Aixmi

Είναι Παρασκευή απόγευμα, γύρω στις 7 και είμαι ακόμα στο γραφείο μου στο Σύνταγμα. Ακούω από τα κλειστά τζάμια τον εκφωνητή που καλεί από τα μεγάφωνα τον κόσμο στη συγκέντρωση. Η κυκλοφορία γύρω από την πλατεία έχει κλείσει, λόγω της πορείας των αντιεξουσιαστών, αλλά ευτυχώς δε μυρίζουν δακρυγόνα. Επιτέλους, εξελίσσεται και μια φορά χωρίς σπασίματα.

Ίσως η αυτοκτονία του συνταξιούχου να πάγωσε και το δικό τους αίμα, όπως και το δικό μου.  Σκέφτηκα ότι αυτό που διδάσκω στην οικονομική ιστορία ως μία από τις συνέπειες

των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, δηλαδή την αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, οι νέοι δεν χρειάζεται πια να το μάθουν απέξω, αφού δυστυχώς έγιναν σημερινοί μάρτυρες.

Παγωμάρα και σφίξιμο του στομαχιού κάθε μέρα πια. Πόσο ακόμα μπορούμε να κάνουμε θυσίες χωρίς ελπίδα;  Τα πρόσωπα έχουν σκυθρωπιάσει και η αγωνία έχει εγκατασταθεί στην έκφραση όλων.

Ωστόσο, αυτή είναι η εικόνα κυρίως στις πόλεις και, μάλιστα, στην Αθήνα. Δυο αιώνες τώρα οι οικονομικές κρίσεις βιώνονται δραματικά στις πόλεις και πολύ ηπιότερα στον αγροτικό χώρο.

Επειδή τον τελευταίο μήνα επέστρεψα ουσιαστικά στη γενέτειρα πόλη μου, στη Λάρισα, για να πολιτευτώ εκεί με τη Δημοκρατική Αριστερά, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ διάφορους αγροτικούς δήμους και κοινότητες και αντιλήφθηκα μεγάλη διαφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Επισκέφτηκα  τον Τύρναβο και ένα πρότυπο ιδιωτικό οινοποιείο: στην αυλή του έφαγα ζεστό ζυμωτό ψωμί με ελιές και φέτα και ήπια εξαιρετικό τσίπουρο, συζητώντας για τις δυνατότητες νέων προϊόντων.

Στο χωριό Αργυροπούλι συνάντησα μια ομάδα νέων 30άρηδων και 40άρηδων παραγωγών που έφτιαξαν έναν πρότυπο συνεταιρισμό συσκευασίας τροφίμων και που το αίτημά τους δεν είναι οι επιδοτήσεις, αλλά η αύξηση της ποιοτικής παραγωγής και η αναζήτηση συνεργιών! Είχαν το χαμόγελο εκείνων των ανθρώπων που δημιουργούν! Συγκινήθηκα από τις προσπάθειες αυτών των ανθρώπων να δημιουργήσουν με σεβασμό στο περιβάλλον, να φτιάξουν υγιείς επιχειρήσεις και να δώσουν δουλειά στους συγχωριανούς τους και όχι μόνο!

Χάρηκα που μακριά από το υπερκαταναλωτικό αποτυχημένο και καταστροφικό μοντέλο υπάρχουν ήδη τα σπέρματα συλλογικών προσπαθειών στον πρωτογενή τομέα που είναι έτοιμα να στηρίξουν ένα εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο. Αν ο κόσμος θελήσει να αλλάξουν και οι πολιτικές στη χώρα μας έχουμε κάποιες ελπίδες να έρθουν καλύτερες μέρες. Μ’ αυτές τις αισιόδοξες σκέψεις και εικόνες άφησα το πανεπιστημιακό γραφείο μου για να αντιμετωπίσω την τραγική εικόνα των δρόμων της Αθήνας του κέντρου και να γυρίσω σπίτι μου.

*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.