Φιλανθρώπισε με κι άλλο…

13:49 9/1/2013 - Πηγή: Matrix24

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Αυτή η πολύτομη ρώσικη λογοτεχνία στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, μου χει μπει στο μάτι! Τελειώνουν τα ξύλα και βλέπω τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι και τον Πούσκιν, να γίνονται προσάναμμα στο τζάκι! Ότι με έθρεψαν πνευματικά, με έθρεψαν! Καιρός να με ζεσταίνουν κιόλας!

Πως λέμε: «στην οικογένεια μου χρωστώ το ζειν. Στους δάσκαλους μου το ευ ζειν. Στην εφορία 15.000»; Ε! Εγώ θα χρωστάω και στο «Πόλεμος

και Ειρήνη» λίγη ζέστη!

Μετά σειρά έχει ο Ξενόπουλος! Τον Σαίξπηρ θα τον αφήσω τελευταίο, γιατί φοιτήτρια για να τον αγοράσω έμεινα ένα χειμώνα χωρίς παλτό και χωρίς να βγω τρεις μήνες!

Και μετά μου λες τα γράμματα και τα βιβλία, δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα! Πως! Πως!

Όσο και η επιδειξιομανής φιλανθρωπία! Η κ. Γιάννα Δασκαλάκη Αγγελοπούλου -ισχυρότατη!- είναι λέει πρέσβειρα προσωπικοτήτων στην χώρα μας, τίτλος που εγώ προσωπικά δεν ήξερα πως υπάρχει, αλλά δεν με λες και Ζαμπούνη σ’ αυτά τα σχεδόν βασιλικά! Επειδή όμως η κ. Αγγελόπουλου, συμπάσχει με το χάλι της χώρας, διότι έχει ακούσει από διηγήσεις ότι άστεγοι πεθαίνουν στο κρύο στα πεζοδρόμια της Αθηνάς, η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα στα σπίτια, ενώ αυξάνει τους λογαριασμούς λες και το φως είναι πολυτέλεια στον 21ο αιώνα, οι Έλληνες ξεπαγιάζουν καίγοντας ότι μπορούν σε τζάκια και αγκαλιάζουν αερόθερμα, αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα. Έτσι χαρίζει το μισθό της ως πρέσβειρα στην Ελλάδα, για τους Έλληνες! Ο μισθός δε είναι 5.000 ευρώ! Τεράστια η προσφορά της! Με αυτά τα λεφτά θα πλήρωνε μανικιουρίστες, κομμώτριες και αποτριχατζούδες! Κι όμως! δε ντροπιάζεται και μας τα δίνει εμάς, των πτωχών συμπατριωτών της! Θυσία! Κομμάτια να γίνει για την πατρίδα! Απλά απ’ αυτό το μήνα θα κόψει το γαλλικό (το νύχι)!

Άμα ο πλούσιος είναι large μια φορά! Ως και το μισθό που του δίνει το κράτος, χαρίζει!

Άντε λέω εγώ, να τα δώσετε σε ορφανά, σε γονείς που δεν έχουν, σε αστέγους, σε τίποτα οικογένειες που ζουν χωρίς ρεύμα και φαΐ Πληρώστε στο Άσυλο Ανιάτων, στο Χαμόγελο του Παιδιού, στο Μητέρα, στα Παιδικά Χωριά SOS για κάνα κτήριο, εξετάσεις υγείας, φάρμακα, ξένες γλώσσες και μόρφωση και αφήστε τις ηχηρές και δημοσιές αγαθοεργίες!

Μια φορά και έναν καιρό οι πλούσιοι, οι ισχυροί αυτής της χωράς τα έδιναν όλα για το έθνος και την Ελλάδα και στο τέλος πέθαιναν στην ψάθα για κάτι μεγαλύτερο απ’ τους ιδίους: το λαό τους! Τώρα αν δεν βγάζουν τα λεφτά που κερδήθηκαν με λαμογιές στο εξωτερικό, κάνουν τάχα, τους ανθρωπιστές με λεφτά της πλάκας για τα δεδομένα τους!

Συγγρός, Αβέρωφ, Στουρνάρης, Αρσάκης, Σβαρτς, Βούλγαρης (ναι, ναι, του οίκου Bulgari),οι οικογένειες Ζάππα, Δουμπά, Σίνα και τόσοι τόσοι άλλοι. Άνθρωποι που έκαναν περιουσίες τεράστιες και τα γύρισαν αν όχι όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία ένα μεγάλο μέρος τους σ’ αυτή την χώρα. Έφτιαξαν σχολειά, ορφανοτροφεία, βιβλιοθήκες, Πανεπιστήμιο, Πολυτεχνείο, Ακαδημίες, νοσοκομεία, ακόμα και φυλακές. Απάλυναν τον πόνο, ενός λαού που ήθελε να υπάρξει. Και ήταν σκοπός ζωής και τιμή τους.

Ως και οι πλούσιοι μας, οι ολιγάρχες, μικροί ηγεμονίσκοι με πλευρές των βουνών των Βορείων Προαστίων, ως φέουδα – οικίες, είναι κατώτεροι των περιστάσεων και των εποχών. Και το όραμα δεν υπάρχει.

Στις σελίδες για την φιλοπατρία των Βλάχων, των λατινόφωνων Ελλήνων διαβάζουμε για το όραμα της μόρφωσης, της παιδείας, της καλλιέργειας που θα μας διαφοροποιούσε απ’ τους Οθωμανούς, τους κυρίους μας, τους δυνάστες μας. Για ποιά μόρφωση λένε σήμερα; Πού αποθεώθηκε η αγραμματοσύνη της πίστας, της μουγκής μπουζουξούς με τους κοιλιακούς, του ποδοσφαιριστή – παικταρά, της αστοιχείωτης παρουσιάστρια, του μοντέλου – βίζιτα; Όταν η μόνη αρετή είναι το τι έχεις και όχι πια, το είσαι και τι προσφέρεις;

Διαβάζω λοιπόν, πως τότε, εκείνη τη φορά και εκείνον τον καιρό, τόσο πίστευαν πως η μόρφωση σώζει που ακόμα και οι πάμφτωχοι γίνονταν δωρητές για ένα όραμα. Μια σπουδαία Ελλάδα στο μέλλον. Ήταν λέει, ένας πολύ φτωχός Μετσοβίτης, που τον λέγανε Όκα. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, παγωμένο όπως αυτά που ζούμε αυτόν τον χειμώνα, ξεψύχησε απ’ το κρύο. Στο χέρι του, όταν τον βρήκαν κράταγε το πουγκί του με το μοναδικό του τάλιρο μέσα, και ένα σημείωμα που έγραφε: «για τον έρανο του Πανεπιστημίου Αθηνών».

Το τάλιρο αυτό, μαζί με τις 28 δραχμές ενός άλλου πολύ φτωχού Μετσοβίτη ονόματι Φαφαλά, συγκίνησαν και ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ την Αθηναϊκή κοινωνία ώστε να πολλαπλασιαστούν οι δωρεές και να πετύχει ο έρανος για να φτιαχτεί Πανεπιστήμιο!

Εκείνη τη φορά και εκείνο τον καιρό, υπήρχε και ένας άλλος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Τον λεγάνε Ιωάννη Μπάγκα και ήταν από την Κορυτσά. Με πείνα, στερήσεις, επιμονή και ξενιτιά έγινε πολύ πλούσιος στην Ρουμανία. Μεγάλος πια, γύρισε στην Ελλάδα και ήρθε στην νεαρή, όλο υποσχέσεις και αριστοκρατική Αθήνα. Δώρισε όλη του την περιουσία του στο ελληνικό κράτος! Κράτησε για τον εαυτό του 500 δρχ. τον μήνα και με αυτές φρόντιζε να τρέφονται και να ζουν σχετικά καλά ήρωες του αγώνα που αγνοήθηκαν από το επίσημο, καινούργιο κράτος που μάλλον πότε δεν έγινε αντάξιο όλων αυτών των θυσιών!

Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Όχι! Δεν είχαν κανέναν τίτλο! Δεν ήταν πρεσβευτές προσωπικοτήτων! Όμως τελικά, τι έχει αξία στο χρόνο; Τα έργα των ανθρώπων ή τα προσωπικά τους αποκτήματα;