Ενα βιβλίο

17:37 23/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Σηματοδοτεί η εκλογή του Νικήτα Κακλαμάνη ως νέου προέδρου της Βουλής με 247 ψήφους μια ευρύτερη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων; Οχι, απλώς τηρήθηκε η παράδοση. Συνιστά η εκλογή του Κώστα Τασούλα στο παρελθόν στην ίδια θέση και με αντίστοιχα ισχυρές πλειοψηφίες συγκριτικό του πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους υποψηφίους για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Οχι, η παράδοση τηρούνταν και μ’ εκείνον. Θα συνιστούσε η υπόδειξη ενός κοινού υποψηφίου από την αντιπολίτευση για το ίδιο αξίωμα απόδειξη, ή έστω ένδειξη, της συγκρότησης

ενός ενιαίου αντιμητσοτακικού μετώπου; Οχι, μια συμβολική κίνηση θα ήταν.

Και το βιβλίο που παρουσιάζει σήμερα ο Παύλος Γερουλάνος μαζί με τη Γεροβασίλη και την Αχτσιόγλου; Ε, ούτε αυτό δείχνει κάτι.

Τα ελληνικά κόμματα δεν διακρίνονται για τον πολιτικό τους πολιτισμό. Κάθε πρωτοβουλία προσέγγισης ή διαλόγου, έτσι, μοιάζει ύποπτη. Βοηθάει το εξωφρενικό προηγούμενο της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που μας φορτώθηκε πριν από δέκα ακριβώς χρόνια. Βοηθούν και κάποιες άστοχες δηλώσεις. Η αλήθεια όμως είναι πως χρειάζεται μεγάλη φαντασία, ή ισχυρή δόση δημιουργικής ασάφειας από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας, για να συμπεράνει κανείς πως οι δηλώσεις του Γερουλάνου για αμφίπλευρη διεύρυνση του κόμματός του με προοδευτικό πρόσημο ή η συμμετοχή του σε ένα πάνελ με αντικείμενο την παρουσίαση του βιβλίου ενός δημοσιογράφου αποτελούν προάγγελο μιας κυβερνητικής συμμαχίας του ΠΑΣΟΚ με τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου.

Mια ανάλογη συζήτηση γίνεται στη Γαλλία, αλλά με διαφορετικούς όρους. Κι εκεί είναι διχασμένοι οι σοσιαλιστές σχετικά με τη συνεργασία τους με το κόμμα του Μελανσόν: ο γραμματέας Ολιβιέ Φορ ονειρεύεται μια κοινή υποψηφιότητα της Αριστεράς στις προεδρικές εκλογές του 2027, ενώ πολιτικοί όπως ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ραφαέλ Γκλισμάν θέλουν ρήξη με τους Ανυπότακτους. Ομως εκεί το PS είναι ήδη μέρος ενός Λαϊκού Μετώπου και αυτό το μέτωπο δεν συγκροτήθηκε για λόγους ευκαιριακούς ή συγκυριακούς, αλλά για να αποτραπεί η πρωτιά της Ακροδεξιάς στις εκλογές. Ο στόχος επιτεύχθηκε, το μέτωπο ήρθε πρώτο και προκάλεσε τον πρόεδρο Μακρόν να επιλέξει πρωθυπουργό από τις τάξεις του. Το ερώτημα τώρα είναι αν ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα όπως το Σοσιαλιστικό μπορεί να συνυπάρξει για καιρό με την τοξικότητα και τον τυχοδιωκτισμό του Μελανσόν ή θα πρέπει να αναζητήσει άλλες συμμαχίες.

Aντίθετα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει την πολυτέλεια να απορρίπτει τη συνεργασία με τους ακροδεξιούς και να επιμένει στην αυτοδυναμία (αλλά αύριο μπορεί θαυμάσια να αλλάξει άποψη, όπως έκανε με τα δύο φύλα), ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει λόγο να παρασυρθεί σε μια τέτοια συζήτηση. Ούτε να ενοχλείται από παρουσιάσεις βιβλίων. Απόψε μάλιστα μπορεί να διασκεδάσει παρακολουθώντας τον Κασσελάκη να μιλά περί υψηλής πολιτικής με τον Φειδία. Η πολιτική εξακολουθεί να του χαμογελά.