«Ενας όλοι»

16:54 15/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

      Στη Ναταλί

Χρειάζεται οπωσδήποτε μια πολύ προσεκτική αναγωγή ώστε τον στίχο του Κώστα Βάρναλη που παρατίθεται ως τίτλος της επιφυλλίδας να τον συνδυάσει κανείς με το περιεχόμενό της, τον κρίνουμε ωστόσο ως τον μόνο κατάλληλο και αναγκαίο. Δεν είχε στεγνώσει ακόμα το μελάνι (όπως έγραφαν παλιά οι χρονικογράφοι όταν επανέρχονταν σε σύντομο χρονικό διάστημα σε ένα «θέμα» που είχαν πρόσφατα σχολιάσει) της προηγούμενης επιφυλλίδας και, όπως συμβαίνει πάντα, υπήρξαμε σχεδόν αμέσως μάρτυρες ενός εξίσου συγκλονιστικού περιστατικού, ή μάλλον μιας εξίσου συνταρακτικής εξομολόγησης.

Στην

επιφυλλίδα αναφερόμασταν σε έναν ηλικιωμένο άντρα, γύρω στα εξήντα, που έχοντας πάει να παρακολουθήσει την παράσταση του «Brokeback Mountain» (ενός θεατρικού έργου που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα και αναφέρεται στην ερωτική σχέση δύο καουμπόηδων), είχε αγοράσει δύο επιπλέον εισιτήρια ώστε να παραμείνουν κενές οι διπλανές του θέσεις και να αισθάνεται ότι παρακολουθεί την παράσταση με τους δύο άντρες που είχε παντρευτεί – έναν Ολλανδό και έναν Γερμανό – αλλά και με τους δύο είχε χωρίσει. Το πρωί της επόμενης μέρας, ή μάλλον βραδιάς, της χαρακτηρισμένης με ένα τόσο ιδιαίτερο περιστατικό, ήρθε να προστεθεί, διατηρώντας ωστόσο την αισθηματική και ηθική αυτοτέλειά της, μια εξίσου αποκαλυπτική εξομολόγηση όταν ακούσαμε μια υπάλληλο βιβλιοπωλείου να μας λέει ενώ μια ευφροσύνη είχε διαχυθεί σε όλο της το πρόσωπο: «Μια τρομερή συγκίνηση που αισθάνομαι όταν ανακαλύπτω στη βιβλιοθήκη των γονιών μου να έχουν σημειώσει με το χέρι τους σε πολλά βιβλία την τιμή τους σε δραχμές, με κάνει ώστε σε κάθε καινούργιο βιβλίο που αποκτώ η ίδια, να σημειώνω την τιμή του, όπως την έχει σήμερα, σε ευρώ. Υπολογίζοντας ότι την ίδια ακριβώς συγκίνηση με εμένα μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος στο μέλλον αν συμβεί το νόμισμά μας να έχει αντικατασταθεί με ένα άλλο νόμισμα».

Δεν μπορεί να μη σταθεί κανείς προσοχή απέναντι σε μια σκέψη όπως αυτή του ηλικιωμένου θεατή της θεατρικής παράστασης, ή της υπαλλήλου του βιβλιοπωλείου, που «συναντιούνται» στην εξαιρετικά σπάνια εκφραζόμενη τόσο συγκινητικά ανάγκη των ανθρώπων να «συνομιλήσουν», ή να πολιορκήσουν μια περιοχή χωρίς ωστόσο κανένα αντίκρισμα ή χωρίς καμιά ευχέρεια να εξαργυρωθεί αυτή μέσα στον κόσμο.

Σε βαθμό που θα έλεγε κανείς πως αν υπάρχει ακόμη μια ανέπαφη μορφή ελευθερίας για τον καθένα μας, όταν τόσες άλλες ελευθερίες κοινωνικής και πολιτικής σημασίας έχουν, αν όχι καταργηθεί, συρρικνωθεί απελπιστικά για όλους μας, είναι η ελευθερία να δημιουργούμε προσωπικούς λογαριασμούς σε σχέση με τους ανθρώπους και με τα πράγματα, λογαριασμούς που ακόμη και αν θα κατηγορούνταν για ανεδαφικοί χωρίς καμιά πρακτική σημασία εμείς επιμένουμε να τους εξοφλούμε σαν μια υπόθεση ζωτικότατης σημασίας.  Οταν τόσο λίγα πράγματα μπορούμε να γνωρίζουμε για ό,τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, γιατί να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο, αν το σύνολο αυτών των ωραίων προσωπικών λογαριασμών, όπως δημιουργούνται μέσα μας, γινόταν να αλληλοαναγνωριστούν, αποκτώντας έτσι και μιαν απτή, «υλική», υπόσταση, δεν θα μετέτρεπε τον ρου μιας απάνθρωπης και βασανιστικής καθημερινότητας, ακριβώς γιατί έχει συνδεθεί και συνεχίζει να συντίθεται χάρη σε λογαριασμούς που ανακοινώσιμοι δεν προκαλούν τη θυμηδία, την ειρωνεία, τη χλεύη ή τον σαρκασμό για την ανεδαφικότητά τους;

Μήπως η μετά τόσων επαίνων μνημονευόμενη υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και ο θεατής μιας θεατρικής παράστασης γίνονται, σε χώρους λίγων τετραγωνικών μέτρων, εκφραστές μιας ελευθερίας που αναπτυσσόμενη σε δρόμους, σε πλατείες και σε λεωφόρους, χωρίς το πρόσχημα της διαμαρτυρίας ή της αγανάκτησης, θα έκανε τον κόσμο μας περισσότερο αξιοβίωτο;