«Για τη “Λαχτάρα για κεράσια” της Αγνιέσκα Οσιέτσκα» της Ανθούλας Δανιήλ

15:18 16/1/2023 - Πηγή: Diastixo

Συμπληρώθηκαν ήδη 25 χρόνια που η Τατιάνα Λύγαρη οδηγεί την Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ, στην ίδια πάντα διαδρομή, γραμμή, στα βαγόνια του τρένου, όπου διαδραματίζεται μια πολλαπλή καλλιτεχνική δράση. Είναι μια πρωτότυπη ιδέα της, η οποία άρχισε με τη θεατρική παράσταση Λαχτάρα για κεράσια, που στάθηκε και η αφορμή για να εμπνευστεί και να δημιουργήσει το Τρένο στο Ρουφ,

τον μοναδικό στον κόσμο πολιτιστικό πολυχώρο που στεγάζεται σε βαγόνια τρένου. Με αυτό το έργο φέτος η Λύγαρη εορτάζει τα 25 χρόνια της επιτυχούς διαδρομής του τρένου της.

Για την ιστορία, το πρωτότυπο μιούζικαλ τσέπης Λαχτάρα για κεράσια, της διάσημης Πολωνής ποιήτριας και συγγραφέως Agnieszka Osiecka, έργο του 1997, αναφέρεται στις δεκαετίες ’60-’70, την εποχή της πολωνικής σοσιαλιστικής επανάστασης και ανάκαμψης. Το έργο παίχτηκε σε σκηνοθεσία του διάσημου Πολωνού ηθοποιού Daniel Olbrychski (θυμηθείτε τον, πέρα από τις δεκάδες κινηματογραφικούς και θεατρικούς ρόλους, στη Ρόζα του Χριστόφορου Χριστοφή ή στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι σε σκηνοθεσία του Φίλιπ Κάουφμαν, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα).

Στην πρώτη παράστασή της η Λύγαρη είχε τον ρόλο της γυναίκας και ο Ανδρέας Νάτσιος του άντρα. Η μνημειώδης αυτή παράσταση παίχτηκε για πολύ καιρό και έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα πολιτιστική διαδρομή της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ. Αυτή τη φορά η σκυτάλη δόθηκε στον νέο και έμπειρο σκηνοθέτη Ευθύμη Χρήστου, που ανέλαβε να ρίξει μια νέα ματιά στα πολύπλοκα ψυχολογικά προβλήματα, έναν δυσεπίλυτο κόμπο που διαιωνίζεται, παλαντζάροντας πότε προς τη μία πλευρά και πότε προς την άλλη. Οι σημερινοί πρωταγωνιστές είναι ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης και η Έλενα Μεγγρέλη, ενώ τη μουσική επί σκηνής εκτελεί ο Αιμιλιανός-Γιώργος Σταυρινός.

{jb_quote}Η λαχτάρα για κεράσια είναι η λαχτάρα για ζωή, για έρωτα, για αλήθεια πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα. {/jb_quote}

Δύο νέοι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, μάλλον άγνωστοι μεταξύ τους, επιβιβάζονται στο ίδιο τρένο, πιάνουν κουβέντα και αρχίζουν να εκθέτουν το πρόβλημα που τους απασχολεί· τη σχέση με τον/τη σύντροφο από τον οποίο / την οποία μόλις έχουν χωρίσει. Ο διάλογός τους εξελίσσεται σαν ένα τένις για επίδοξους παίχτες, με το μπαλάκι των επιχειρημάτων να πηγαινοέρχεται από τον ένα στην άλλη και τανάπαλιν, να χτυπά καλά στον στόχο και να φεύγει για να επανέλθει δριμύτερο. Κανείς δεν νικά και κανείς δεν ηττάται, δείχνοντας παράλληλα τις άπειρες αθέατες πλευρές ενός ψυχισμού που διαμορφώνεται κάτω από ποικίλες δεσπόζουσες, όπως είναι η πολιτική περίσταση, το καθεστώς, οι οικονομικές δυσκολίες, η εμπλοκή σε κοινωνικές επιταγές. Αδιέξοδα, γενικώς, άλυτα προβλήματα αλλά και υποφώσκοντα συναισθήματα που ασφυκτιούν μπλοκαρισμένα, ώστε περισσότερο να θολώνουν παρά να διευκολύνουν τη λύση του δράματος: «Αχ, γιατί να κάνει κρύο, όταν κρύβει η ψυχή μας τόση δίψα και λαχτάρα για κεράσια;»

Η λαχτάρα για κεράσια είναι η λαχτάρα για ζωή, για έρωτα, για αλήθεια πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα. Ο ορθολογιστής ήρωας τα καλουπώνει πιστεύοντας στον σοσιαλισμό, στου οποίου τα οράματα θέλει να βοηθήσει την πραγμάτωση. Η ρομαντική ηρωίδα όμως δεν βολεύεται μέσα σε τέτοιες επιβεβλημένες έξωθεν ανάγκες. Δεν αντέχει τη συμμόρφωση στις άνωθεν επιταγές, τη ζωή μέσα στη μιζέρια και στη λάσπη, επειδή έτσι η εξουσία ή η «δουλειά» το επιβάλλει.

Η ψυχή που ζητάει ανάταση βρίσκει χαραμάδες διαφυγής, κόβοντας τις αόρατες κλωστές που τη συνδέουν με τη γη και το συμβατικό πλαίσιο. Όμως και πάλι δεν είναι απλά τα πράγματα, αφού η αληθινή ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια και το σοσιαλιστικό όνειρο εξυπηρετεί μεν την κοινωνία να σπρώξει το κάρο της, αδιαφορώντας όμως για τον έρωτα και τον ενθουσιασμό. Έτσι, εκείνος θέλει να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού, ενώ εκείνη θέλει εμμονικά μόνο ένα ροζ καπέλο. Εκείνη είναι ντυμένη στα λευκά, σαν πουλί με φτερά, έτοιμη να πετάξει, εκείνος είναι εγκλωβισμένος στο γκρίζο και χιλιοφορεμένο κοστούμι του, συμβιβασμένος, υποταγμένος στην ανάγκη. Δύο άνθρωποι νέοι και ωραίοι, στο ξεκίνημα της ζωής τους, τόσο διαφορετικοί που όμως κάποτε αγαπήθηκαν· ή νόμισαν πως αγαπήθηκαν. Δυο κόσμοι αλλιώτικοι που θέλουν αλλά δεν μπορούν να συμβιώσουν. Οπότε μοιάζουν σαν να μην ξέρουν τι θέλουν, ή ξέρουν αλλά δεν ξέρουν πώς να το πραγματώσουν, ανακαλύπτοντας το ανέφικτο. Σαν να λέμε πως άλλο είναι η ζωή και η καθημερινή δουλειά κι άλλο ο έρωτας και η αλήθεια μιας σχέσης.

Και το τρένο που ταξιδεύει, τραντάζει το βαγόνι όπως και τους επιβάτες, σαν σύμβολο της ζωής που προχωρεί διαρκώς και υποχρεώνεται σε συνεχείς αλλαγές και επαναπροσδιορισμούς. Το άνοιγμα του παράθυρου λειτουργεί σαν βαλβίδα ασφαλείας για την εκτόνωση, μια μπίρα έτσι για διάλειμμα, ένας χορός για λίγη έκσταση, όλα ένα κάτι ελάχιστο για να σπάσει τη μονοτονία του ταξιδιού, για να αφήσει μια μικρή ελπίδα και να μη χαθεί το όνειρο τελείως. Οι δύο ηθοποιοί έτρεξαν λαχανιάζοντας χιλιόμετρα ψυχικής έντασης μέσα σε ένα βαγόνι, άλλοτε έντονα δραματικά και άλλοτε με πικρό γέλιο, άλλοτε ως οι εαυτοί τους και άλλοτε ως άλλοι, άλλοτε σαν να κοιτούν στον καθρέφτη όντας μέσα και έξω από το δράμα τους. Και η ζωή συνεχίζεται και το τρένο τρέχει…

Όπως διαβάζουμε και στο δελτίο Τύπου, μεταξύ άλλων: «Η λαχτάρα για κεράσια, για ήλιο και θάλασσα και ζωή και έρωτα και ενθουσιασμό είναι πάντα επίκαιρη, πάντα ζητούμενο. Έτσι και το έργο μάς δείχνει, με τον τρόπο του, τι λείπει από τη ζωή μας. Και όποιος το συνειδητοποιεί είναι τουλάχιστον ακόμα ζωντανός και ζητάει αλήθεια».

Οι δύο ηθοποιοί, Λεωνίδας Καλφαγιάννης και Έλενα Μεγγρέλη, καθοδηγημένοι σωστά από τον σκηνοθέτη τους, Ευθύμη Χρήστου, μπήκαν για τα καλά στον ρόλο τους, έπαιξαν με δύναμη και τόλμη, με πάθος και ρομαντισμό, έδειξαν το μέσα βάθος της ψυχής τους, μας έπεισαν πως αξίζει τον κόπο να μην εφησυχάζουμε και να μην παραιτούμαστε…

Στην καλλιτεχνική διευθύντρια Τατιάνα Λύγαρη και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης εκφράζουμε θερμά συγχαρητήρια. Η Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ είναι μια πρόκληση για κάθε θεατή, ακροατή, επισκέπτη, την οποία δεν πρέπει να αποφύγει. Είναι μια εμπειρία μοναδική με όλες τις έννοιες.

Συντελεστές παράστασης:
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Τατιάνα Λύγαρη
Πρωτότυπο κείμενο: Αγνιέσκα Οσιέτσκα
Μετάφραση: Ηρώ Μαυροειδή
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μηνάς Αλεξιάδης
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι off: Αφροδίτη Μάνου, Σπύρος Σακκάς
Χορογραφίες: Νατάσσα Ζούκα
Επιμέλεια κοστουμιών: Εβελίνα Δαρζέντα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιράντα Ζησιμοπούλου
Επικοινωνία: ArtsPR

Πρωταγωνιστούν: Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Έλενα Μεγγρέλη
Μουσικός επί σκηνής: Αιμιλιανός-Γιώργος Σταυρινός

Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00
Τιμή εισιτηρίων: 16 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό – Εκπτωτικό – Ανέργων / 5 ευρώ Ατέλειες

Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937.604988 & 210.5298922 καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00-13.00
Σιδηροδρομικός & προαστιακός σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ

Το Diastixo.gr είναι χορηγός επικοινωνίας.