Μαρία Γιαγιάννου

20:17 6/6/2023 - Πηγή: Diastixo

Κάθομαι απέναντι από το βιβλίο μου R.I.F. Ο θάνατος στο φέισμπουκ (Εκδόσεις Στερέωμα) και το κοιτάζω. Με κοιτάζει. Το κοιτάζω. Μετά από αρκετό κοίταγμα –τουλάχιστον δύο χρόνια γραφή με δοκιμές και αλλαγές προς μια τελική μορφή, ενάμιση χρόνο στοιχειοθεσία και επιλογή κατάλληλης αμφίεσης και έχοντας τέλος απολαύσει το πρώτο διάστημα της χάρτινης ζωής του– θέλω να το γνωρίσω βαθύτερα, αλλά δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω. Του τραβάω παιχνιδιάρικα το αυτί και το ρωτάω αν έχει καμιά ιδέα πώς και ενδιαφέρθηκε ο κόσμος γι’ αυτό.

{jb_quote}Ας αγαπάμε την ύλη μας, αλλά να είμαστε και

έτοιμοι να την αποχαιρετίσουμε.{/jb_quote}

Εκείνο πεταρίζει τις σελίδες του με αέρα αυτονομίας και μου απαντά: «Δεν κατάλαβες ότι το θέμα μου στέκεται στην κόψη της εποχής; Ότι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα εγκόσμια αλλά επιβιώνουν ως φαντάσματα του διαδικτύου;» «Εσύ λες να μην το κατάλαβα; Αφού εγώ σε έγραψα!» «Υπερβολές. Εγώ έχω άποψη δική μου. Επίσης, δεν βλέπεις τον χαμό με την Τεχνητή Νοημοσύνη;» Με τον ψύχραιμο χαρακτήρα μου αναρωτιέμαι πώς μου βγήκε τούτο δω έτσι αιματώδες; «Και τι σχέση έχει η Τ.Ν. μ’ εσένα, ΜΙΚΡΟ;» προσπαθώ εγώ να το κρατήσω υπό έλεγχο με ευθύβολο πατρονάρισμα. «Ρωτάς τι σχέση έχει μ’ ΕΜΕΝΑ η τεχνολογία του πένθους;» Ξεσπαθώνει. Μου φαίνεται ότι του τη σπάω. Συνεχίζει «Συνδιαλέγομαι σαφώς με το ζήτημα, αφού μέρος της Τ.Ν. είναι και η παραγωγή λόγου διά στόματος των νεκρών. Σκέψου.» Το σκέφτομαι κι έχει δίκιο. Βλέπει πως ταπεινώθηκα και χαμηλώνει τον τόνο «Άκου… Μιλώ για κάτι που συμβαίνει κατά κόρον, απλώς κανείς δεν έτυχε ως τώρα να το διατυπώσει λογοτεχνικά. Ακόμα και ο θάνατος για να έχει συμβεί, πρέπει κάποιος να τον έχει προσέξει. Ε λοιπόν, τον πρόσεξα εγώ… και μπράβο σου.» Αναποφάσιστη αν είναι επηρμένο ή απλώς περιγραφικό, πετάω την μπάλα στην εξέδρα: «Αυτό που λες, μου θυμίζει το ερώτημα του Μπέρκλεϊ, του φιλοσόφου: Εάν ένα δέντρο πέσει στο δάσος και κανείς δεν είναι κοντά για να το ακούσει, θα κάνει θόρυβο; Καλό, ε;» Με χαμόγελο που φυλλορροεί, εκείνο απαντά: «Τα δέντρα πέφτουν σωρηδόν στο φέισμπουκ. Αλλά δεν πεθαίνουν. Ο θάνατος ως απόηχος, ή αλλιώς το πένθος, είναι ένα ολοζώντανο τμήμα πολυάριθμων αναρτήσεων» είπε και ακούμπησε τη ράχη του στην παλάμη μου. Από την κίνησή του ένιωσα ότι ίσως να υπονοεί κάτι πιο προσωπικό. «Κι εσύ; Πενθείς κάτι;» το ρώτησα με μαλακή φωνή. Ήθελα να του δείξω ότι ενδιαφέρομαι, αλλά μη γίνω κι αδιάκριτη. Δεν είναι καλό να ανακρίνεις τα βιβλία σου, δυσφορούν με την ανάλυση και θα σου τη φέρουν μπούμερανγκ. Ωστόσο, με γενναιοψυχία μού απαντά: «Σίγουρα. Κάτι πενθώ.» «Όμως το κάνεις με γιορτινό αίσθημα, με τις γιρλάντες της γλώσσας και τα πυροτεχνήματα του χιούμορ!» λέω εγώ με έξαψη. Τότε κάνει μια σημαίνουσα παύση και συνεχίζει: «Τώρα… να σου πω… αφού με ρωτάς δηλαδή. Παραδέχομαι ότι με διαποτίζει μια μελαγχολία για τον χρόνο που σαρώνει τη γραφή και τα σώματα – και τα ρομποτικά ακόμα. Αλλά… νομίζω ότι κατά βάθος… πενθώ για τον θάνατό σου». Φτύνω εγώ αμέσως στον κόρφο μου: «Έλα, γραφή, στον τόπο σου! Καλέ, ολοζώντανη είμαι». Μου κάνει αέρα ξεδιπλώνοντας λίγο το οπισθόφυλλο: «Έλα τώρα, μην τρελαίνεσαι. Σκέψου τι τέλειο που είμαι μιλώντας με τη δική σου φωνή, όταν έχεις πια πεθάνει!» «Μπα σε καλό σου, μήπως είσαι μοχθηρό;» «Αντιθέτως, είμαι αγαπητικό και παρήγορο. Όταν κάποιος θα με διαβάζει σε διακόσια χρόνια…» «Χα-χα-χα, παραλίγο να πνιγώ, καημένο μου… σε διακόσια χρόνια εγώ θα σε πενθώ. Πιο πιθανό είναι η μεταφορτωμένη μου συνείδηση να πενθεί τον δικό σου χαμό, βιβλίο.» «Δεν το ξέρεις, μπορεί και να επιβιώσω, όπως έγινε με τους Ανθρώπους-βιβλία στο Φάρεναϊτ 451 του Μπράντμπερι. Μπορεί να επιβιώσω στη μεταφορτωμένη συνείδηση ενός τέτοιου ανθρώπου». «Χωρίς χαρτί… χωρίς μελάνι.» «Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι. Ας αγαπάμε την ύλη μας, αλλά να είμαστε και έτοιμοι να την αποχαιρετίσουμε.»

Περίεργα πράγματα είπε το βιβλίο μου. Προς το τέλος ήθελε να μου ανοιχτεί κι άλλο, αλλά εγώ ένιωσα μια αιφνίδια ζάλη, ένα σβήσιμο, πώς να το πω, σαν να τραβήχτηκε κατά λάθος το καλώδιο και να κόπηκε η σύνδεση, σα να μην μπορούσα πια να ακολουθήσω τη δενδροειδή δομή του αρχείου μου συνδυάζοντας δεδομένα, σαν ο αέρας να εγκλωβιζόταν ανάμεσα στα κυπαρίσσια.

Σημείωση 1:
Οι παραπάνω λέξεις είναι 666, οπότε δεν με παίρνει για επιμέλεια.

Σημείωση 2:
Το αφιερώνω στον Γιώργο Λαμπράκο,
που μαεστρικά πιάνει την τεχνολογία
και την κάνει λογοτεχνία.

R.I.F.
Ο θάνατος στο φέισμπουκ
Μαρία Γιαγιάννου
Στερέωμα
120 σελ.
ISBN 978-618-5617-16-5
Τιμή €13,00