Γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται (πουθενά) την Αριστερά;

01:30 9/4/2012 - Πηγή: Aixmi

Όπου έγιναν εκλογές το προηγούμενο διάστημα, τα Σοσιαλιστικά-Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπέστησαν πανωλεθρία [πλήρωσαν το τίμημα της υποταγής τους στις νεοφιλελεύθερες λογικές], ωστόσο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντισυστημικής Αριστεράς είτε έμειναν στάσιμες είτε αποκόμισαν γλίσχρα κέρδη, ενώ παντού η συντηρητική παράταξη είδε τα ποσοστά της να ανεβαίνουν, παρά το γεγονός ότι οι προτάσεις της ήταν αντιλαϊκές.

Στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία σε εθνικό επίπεδο,  στην Ισπανία και στη Γερμανία σε περιφερειακό

επίπεδο, δεν επιβεβαιώθηκε η υπεραισιόδοξη-στα όρια της μυωπικής αφέλειας- εκτίμηση ότι η οικονομική κρίση παράγει ριζοσπαστικά -με προοδευτικό πρόσημο- αποτελέσματα. Η ιστορία, όμως, έχει προειδοποιήσει.

Η μεγάλη κρίση του 1929 «έβγαλε» τα  λαικά μέτωπα στη Γαλλία και την Ισπανία, το new deal του Ρούσβελτ στις Η.Π.Α, αλλά και τον Χίτλερ στη Γερμανία.

Τα λαϊκά μέτωπα απέτυχαν να απαντήσουν στην κρίση, η επικράτηση του Χίτλερ προκάλεσε καταστροφές στον πλανήτη, και μόνο η ρουσβελτιανή στρατηγική άντεξε στο χρόνο και κατάφερε (στη σκανδιναβική παραλλαγή της)  να οικοδομήσει κράτη που φορολόγησαν δραστικά τον πλούτο, προστάτευσαν τα λαϊκά στρώματα και καθιέρωσαν συστήματα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το «γιατί» οι καθημαγμένοι πολίτες,  σε περίοδο βαθιάς κρίσης, δεν εμπιστεύονται την Αριστερά και πριμοδοτούν τους σχηματισμούς που υπόσχονται και επιβάλλουν «αίμα, θυσίες και δάκρυα», είναι κάτι που απασχολεί τις αριστερές ηγεσίες και τους οργανικούς διανοούμενους του αντικαπιταλισμού. Η συζήτηση για τις αιτίες αυτής της περίεργης, από πρώτη ματιά, συμπεριφοράς των πολιτών είναι ανοικτή και διχάζει όσους προσπαθούν να προσεγγίσουν το πρόβλημα με όρους υπέρβασης.

Φταίει η πολυδιάσπαση της Αριστεράς; Φταίει η αδυναμία της να αρθρώσει πειστικό εναλλακτικό λόγο εξουσίας; Φταίει το ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ακυρώσει τη δυναμική των εθνικών λύσεων από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει η σύγχρονη Αριστερά; Φταίει το ότι ένα μέρος της Αριστεράς επιμένει να πλασάρει ως αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό-καζίνο ένα  μοντέλο [υπαρκτός σοσιαλισμός] που κατέρρευσε το 1989 χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι και ένα άλλο μέρος της [η Σοσιαλδημοκρατία] έχει χάσει τη μεταρρυθμιστική πνοή της, αφού όπου κυβέρνησε έδωσε  μάχες οπισθοφυλακής;

Τον Μάιο και τον Ιούνιο θα έχουμε αρκετές  αναμετρήσεις.  Εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, στις 6 Μαίου θα διεξαχθεί ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και οι δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές στην Ιταλία, ενώ τον Ιούνιο θα γίνουν βουλευτικές στη Γαλλία. Οφείλουμε να ελπίζουμε, ακολουθώντας τη συμβουλή-προτροπή που αποδίδεται στον Αντόνιο Γκράμσι  «για την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της βούλησης».