Όταν 140 χαρακτήρες υποκαθιστούν την πολιτική…

04:31 11/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Κάτι αλλάζει στο δημοσιογραφικό-πολιτικό τοπίο της χώρας μας. Μένει να δούμε την τελική έκβαση της εξέλιξης.

Μέχρι πρόσφατα τα «στρατόπεδα» στην ενημέρωση και στην πολιτική ήσαν λίγο – πολύ καθορισμένα.

Από τη μια τα κατεστημένα ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί), στα οποία εργάζονται επαγγελματίες δημοσιογράφοι, με όλες τις γνωστές τους αδυναμίες, συνυπήρχαν με ένα νεφέλωμα μπλογκ, προσωπικών ιστοσελίδων που κάνουν «ενημέρωση» με τον δικό

τους τρόπο – άλλοτε ευρηματικό και ενδιαφέροντα, άλλοτε με φανατισμό και εμπάθεια, συχνά με αυθορμητισμό. Διακρίνονται για τον λυτρωτικό, ανατρεπτικό, επαναστατικό τους χαρακτήρα, όπως φάνηκε και στην Αραβική Άνοιξη. Και στη χώρα μας πολλές φορές έχουν λειτουργήσει καταλυτικά αποκαλύπτοντας θέματα που τα παραδοσιακά ΜΜΕ έχουν «χάσει» ή συνειδητά αποκρύψει.

Από την άλλη, οι πολιτικοί μέσα από την παρουσία τους στους δημόσιους χώρους, στη Βουλή, στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο, μέσα από την αρθρογραφία τους, διαμόρφωναν τη δημόσια παρέμβασή τους, κτίζοντας παράλληλα ο καθένας το ιδιαίτερό του προφίλ. Γνωρίζω, βέβαια, ότι η σκιαγράφηση αυτή είναι απλουστευτική. Μέσες άκρες, όμως, αυτή ήταν η εικόνα.

Και γράφω «ήταν» γιατί πλέον, ειδικά από τις τελευταίες προεκλογικές περιόδους και μετά, το τοπίο αυτό, που μπορεί να μην ήταν αδαμάντινο, ήταν όμως σαφές, έχει αρχίζει να θολώνει επικίνδυνα. Σε βάρος και της πολιτικής και, σε τελευταία ανάλυση, της δημοκρατίας.

Και εξηγούμαι. Αυτό που έχει αρχίσει να συμβαίνει είναι ότι, πλέον, οι διαχωριστικές γραμμές ξεθωριάζουν… Όλο και περισσότεροι πολιτικοί φαίνεται να… υποκύπτουν στον πειρασμό να εκτεθούν (με όλες τις έννοιες της λέξης) μέσω των νέων μέσων κοινωνικής δικτύωσης (FaceBook, Twitter, προσωπικών μπλογκ), που πλέον τα χρησιμοποιούν όχι απλά για ενημερωτικούς σκοπούς (προβολή άρθρου ή ομιλίας) αλλά για κανονικές πολιτικές παρεμβάσεις. Πλέον πολλαπλασιάζονται στην έντυπη δημοσιογραφία οι αναφορές του τύπου «όπως έγραψε στο Τουίτερ / Φέισμπουκ ο τάδε πολιτικός».

Και, βέβαια, το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Απλά μεταφέρθηκε στη χώρα μας αυτό που κάποιοι νόμισαν ότι ήταν το δίδαγμα της πρωτοποριακής χρήσης από τον Ομπάμα, κατά την προεκλογική του εκστρατεία των νέων μέσων. Η προσαρμογή στα καθ’ ημάς ήταν υπερβολική, ανούσια και ενίοτε επικίνδυνη. Ενώ στην Ευρώπη και στην Αμερική όλοι οι αξιωματούχοι διαθέτουν λογαριασμούς σε τέτοιου είδους δίκτυα, που βεβαίως δεν χειρίζονται οι ίδιοι αλλά τους χρησιμοποιούν ως ιμάντες μεταφοράς των πληροφοριών που θέλουν να προωθήσουν, στη χώρα μας τα μέσα αυτά έχουν ευτελιστεί.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα έγκειται, αφενός στο γεγονός της δυσανάλογης μεγιστοποίησης από αυξανόμενο αριθμό πολιτικών της χρήσης, με αποκλειστικό τρόπο, για να προωθήσουν την πολιτική τους παρέμβαση, ακριβώς αυτών των μέσων. Πλέον η παρέμβαση στη Βουλή περνά σε δεύτερο πλάνο. Υπάρχουν το… τουίτερ και το φέισμπουκ, ως οι πιο αυθεντικοί εκφραστές της πολιτικής παρέμβασης… Και αφετέρου, την ίδια