Douglas Skelton: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή

23:55 18/4/2025 - Πηγή: Diastixo

Ο Ντάγκλας Σκέλτον γεννήθηκε στη Γλασκόβη. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος, εφοριακός, οδηγός ταξί (για δύο ημέρες), σερβιτόρος σε μπαρ (για δύο ώρες), δημοσιογράφος και ιδιωτικός ερευνητής. Έχει ερευνήσει αληθινά εγκλήματα για λογαριασμό δικηγόρων της Γλασκόβης και ήταν αναμεμειγμένος σε μια μακροχρόνια καμπάνια για την αποκατάσταση της δικαστικής πλάνης σχετικά με τους διαβόητους πολέμους επικράτησης συμμοριών (εμπόρων ναρκωτικών και κλεπταποδόχων) στο Ιστ Εντ της Γλασκόβης, κατά τη διάρκεια του 1970 και του 1980. Έχει

γράψει πολλά βιβλία σχετικά με αληθινά εγκλήματα και ιστορίες εγκλημάτων από τη Σκοτία, πλέον όμως έχει επικεντρωθεί στη μυθοπλασία. Το μυθιστόρημά του Open Wounds [Ανοιχτές πληγές] του 2016 ήταν στη μακρά λίστα για το βραβείο Μακίλβανι. Τα μυθιστορήματά του Ο Όρμος των Καταιγίδων και Ασάλευτο αίμα, που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Gema σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου, μας έδωσαν την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στον κόσμο της αστυνομικής λογοτεχνίας; Οι προηγούμενες δουλειές σας –στην τράπεζα, στην εφορία, στη δημοσιογραφία– σας βοήθησαν στο ταξίδι αυτό;

Αν και διάβαζα αστυνομική λογοτεχνία από τα εφηβικά μου χρόνια, η διαδρομή μου προς το πεδίο αυτό πέρασε μέσα από τη δημοσιογραφία. Έκανα αστυνομικό ρεπορτάζ σε μια τοπική εφημερίδα και έγραφα σε μια εφημερίδα της Γλασκόβης σχετικά με εγκλήματα που είχαν γίνει παλιά στην πόλη. Αυτό με οδήγησε στο πρώτο μου βιβλίο, που δεν ήταν μυθοπλαστικό αλλά αφορούσε αληθινά εγκλήματα. Κατόπιν, έγραψα άλλα δέκα αντίστοιχα βιβλία προτού στραφώ στη μυθοπλασία, που αποτελούσε εξαρχής τον απώτερο στόχο μου.

Η Σκοτία έχει γύρω στα 900 νησιά. Γιατί επινοήσατε ένα νησί, το νησί του Στιρμ, ως βάση για τον Όρμο των Καταιγίδων;

Δεν ήθελα να με πάρουν στο κυνήγι οι κάτοικοι ενός πραγματικού νησιού! Ήξερα ότι στην ιστορία μου θα περιλάμβανα κάποια περιστατικά που δε θα καλάρεσαν στους νησιώτες, οι οποίοι είναι γενικά νομοταγείς πολίτες. Επίσης, ήθελα να σχηματοποιήσω εγώ τη γεωγραφία του νησιού, που βασίζεται σε κάμποσα πραγματικά νησιά, όπως και τα ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία που αναφέρω.

Ο Όρμος των Καταιγίδων είναι ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα λόγω των εξαιρετικών στοιχείων της φύσης που παρουσιάζετε, ενώ το Ασάλευτο αίμα, αν κι εξίσου συναρπαστικό, εκτυλίσσεται σε αστικό τοπίο. Ποιο από τα δύο ήταν πιο δύσκολο για σας συγγραφικά και ποιο περισσότερο απολαυστικό;

Δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα τη συγγραφή κάποιου βιβλίου – η συγγραφή είναι η δουλειά μου. Μια Αμερικανίδα συγγραφέας [Σ.τ.Σ.: η Ντόροθι Πάρκερ] έχει πει: «Δε μ’ αρέσει να γράφω, μ’ αρέσει να έχω γράψει» και η ρήση αυτή μ’ εκφράζει. Εάν έπρεπε να διαλέξω, όμως, τότε θα έλεγα ότι το Ασάλευτο αίμα ήταν πιο εύκολο στη συγγραφή.

Ως δημοσιογράφος, η Ρεμπέκα Κόνολι, η πρωταγωνίστρια και των δύο βιβλίων, λατρεύει τη δουλειά της και προσπαθεί να την κάνει όσο το δυνατόν καλύτερα. Εσείς, ως πρώην δημοσιογράφος, θα παροτρύνατε έναν νέο άνθρωπο σήμερα να στραφεί επαγγελματικά σε αυτό το πεδίο;

Ο κόσμος χρειάζεται καλούς/-ές δημοσιογράφους, που δε φοβούνται να κάνουν την κατάλληλη ερώτηση και να προκαλέσουν την εξουσία όποτε χρειαστεί. Δυστυχώς, τα ΜΜΕ τείνουν ν’ ακολουθούν τον δρόμο του λαϊκισμού. Υπάρχουν ακόμη καλοί/-ές δημοσιογράφοι, που κάνουν τις κατάλληλες ερωτήσεις, όμως δε διατίθενται χρήματα για την καλή δημοσιογραφία και υπάρχουν πάρα πολλά συμφέροντα. Δυστυχώς, δεν είναι ένα επάγγελμα που θα συνιστούσα ν’ ακολουθήσει ένας νέος άνθρωπος πια και με θλίβει πολύ που το λέω αυτό.

Η Ρεμπέκα είναι έξυπνη, δυναμική και επίμονη, έως και ξεροκέφαλη. Ως χαρακτήρας, έχει επηρεαστεί από ανθρώπους που έχετε γνωρίσει στη ζωή σας;

Η Ρεμπέκα έχει τα χαρακτηριστικά που χρειάζομαι συγγραφικά, προκειμένου να πει τις ιστορίες μου. Ναι, έχω γνωρίσει δημοσιογράφους που έχουν αντίστοιχα γνωρίσματα, αλλά η Ρεμπέκα δεν έχει βασιστεί σε κανέναν από τους ανθρώπους αυτούς, ούτε και οι εμπειρίες της έχουν βασιστεί καθόλου σε πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα.

{jb_quote}Ο κόσμος χρειάζεται καλούς/-ές δημοσιογράφους, που δε φοβούνται να κάνουν την κατάλληλη ερώτηση και να προκαλέσουν την εξουσία όποτε χρειαστεί.{/jb_quote}

Η νεαρή δημοσιογράφος πασχίζει να ξεπεράσει το πένθος της, αφού έχασε πρόσφατα τον πατέρα της και βίωσε μια αποβολή. Εσείς, ως άντρας, πόσο δυσκολευτήκατε να εμβαθύνετε στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας σας;

Ως άντρας συγγραφέας που απέχει πολύ από τη δεκαετία των είκοσι ετών, έπρεπε να προσεγγίσω τη δημιουργία του χαρακτήρα της με μεγάλη φροντίδα. Όλοι μπορεί να έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μια σοβαρή απώλεια ή πασχίζουμε να ξεπεράσουμε το πένθος μας, οι δικοί της δαίμονες όμως έπρεπε να προσεγγιστούν με συμπόνια και σεβασμό. Ελπίζω να τα κατάφερα.

Και στα δύο μυθιστορήματα, η διαφυγή από το παρελθόν αποτελεί κεντρικό ζήτημα. «Το παρελθόν είναι μια πληγή που δε γιατρεύεται ποτέ», σωστά;

Ναι, φαίνεται πράγματι ότι είναι ένα κοινό θέμα στα δύο αυτά μυθιστορήματα – ακόμα και στα ιστορικά μυθιστορήματά μου με τον Τζόνας Φλιντ υπάρχει μια αίσθηση διαφυγής από το παρελθόν. Ωστόσο, όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα έχουν να κάνουν με μυστικά, εγκλήματα και τραύματα.

Τι σας κινητοποιεί ως συγγραφέα και ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στη συγγραφή, κατά τη γνώμη σας;

Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να πιέσω τον εαυτό μου, ώστε να στρωθώ να γράψω. Δυσκολεύομαι πάντα ν’ αρχίσω ένα νέο μυθιστόρημα, δεδομένου μάλιστα ότι δεν καταστρώνω εξαρχής όλη την πλοκή – απλώς αρχίζω να γράφω και βλέπω πού οδηγούμαι. Επίσης, ο συνδυασμός της συγγραφής (που είναι δουλειά) με την πραγματική ζωή μπορεί να είναι μεγάλη πρόκληση. Οι λέξεις πρέπει να μπουν στη σειρά, ανεξάρτητα από ό,τι τυχόν συμβαίνει στη ζωή μου. Έχω ολοκληρώσει το έβδομο βιβλίο με πρωταγωνίστρια τη Ρεμπέκα, το οποίο έχει περάσει από το στάδιο της επιμέλειας και θα εκδοθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιούλιο, πρέπει όμως να παραδώσω ένα ιστορικό μυθιστόρημα μέχρι τον Αύγουστο (και έχουμε Απρίλιο). Πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου και να στρωθώ. Όσο για το κίνητρό μου, αν δεν είναι η υποχρέωσή μου απέναντι σε κάποιο συμβόλαιο (η αμοιβή είναι ισχυρό κίνητρο), θα έλεγα ότι είναι η επιθυμία μου να πω μια συγκεκριμένη ιστορία ή να διερευνήσω ένα θέμα.

Ποιο είναι το πιο απροσδόκητο σχόλιο που λάβατε από κάποιον αναγνώστη ή αναγνώστρια μέχρι σήμερα;

Συχνά βλέπω περίεργα σχόλια στο Amazon, όπως λ.χ. «Έφθασε εγκαίρως», όταν κάποιος πιστεύει ότι θα πρέπει να αξιολογήσει την υπηρεσία της πλατφόρμας και όχι το βιβλίο. Κάποτε, ένας αναγνώστης έθαβε με την κριτική του ένα από τα πρώτα μου βιβλία σε μια παράγραφο, δηλαδή πραγματικά το χαντάκωνε: την πλοκή, το πλαίσιο, τους χαρακτήρες. Κι ύστερα, στην επόμενη παράγραφο έγραφε: «Παρ’ όλα αυτά, το απόλαυσα πραγματικά!». Αυτό μ’ εξέπληξε.

Έχετε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα; Ποια είναι η γνώμη σας για τη χώρα μας;

Δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα, αλλά πολύ θα το ήθελα. Η ιστορία της χώρας είναι συναρπαστική, τα τοπία πανέμορφα και, τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω τη λιακάδα! Και η Σκοτία έχει συναρπαστική ιστορία και πανέμορφα τοπία, η λιακάδα όμως είναι φευγαλέα, ακόμα και το καλοκαίρι.

Ο όρμος των καταιγίδων
Ντάγκλας Σκέλτον
μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Gema
408 σελ.
ISBN 978-960-6893-64-3
Τιμή €16,00

Ασάλευτο αίμα
Ντάγκλας Σκέλτον
μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Gema
462 σελ.
ISBN 978-960-6893-66-7
Τιμή €16,00