Μαρία Προδρόμου

07:40 10/8/2024 - Πηγή: Diastixo

Το νέο μου βιβλίο, Στην πόλη με τις πορτοκαλιές, κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική και έχει ως θέμα την κατεχόμενη πόλη της Κύπρου, την Αμμόχωστο, κι όχι μόνο.

Δεν έχω γεννηθεί στην Αμμόχωστο, αλλά οι γονείς μου κατάγονται από εκεί. Πριν από είκοσι περίπου χρόνια είχα επισκεφτεί τον Άγιο Σέργιο και το Αρναδί, κατεχόμενα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου, όταν οι Τούρκοι άνοιξαν τα οδοφράγματα. Καθώς περιμέναμε ώρες ολόκληρες για να περάσουμε το οδόφραγμα, καθώς αργότερα έβλεπα τα ερειπωμένα χωριά του πατέρα και της

μητέρας μου, τις ρημαγμένες εκκλησίες και τα νεκροταφεία, ξένους να κατοικούν στα σπίτια των γονιών μου, ένα μεγάλο γιατί στριφoγύριζε στο μυαλό μου και ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί κάποιοι άλλοι να μας έχουν διώξει με τη βία από τα σπίτια μας; Γιατί πρέπει να δείχνουμε στην ίδια μας τη χώρα την ταυτότητά μας; Θα μπορέσουμε κάποτε να επιστρέψουμε; Τι σκέφτονται οι γονείς μου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου; Πώς νιώθουν οι εγκλωβισμένοι στο Ριζοκάρπασο; Άραγε, θα επιστρέψει ο γιος της κυρίας Ελένης και τόσοι άλλοι που αγνοούνται;

Αυτό όμως που με ταλάνιζε από κείνη τη μέρα ήταν το τι κάνω εγώ η ίδια για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μου. Μπορούσα να κάνω κάτι πέρα από διαδηλώσεις; Μπορούσα με τον δικό μου τρόπο να ζωντανέψω τις μνήμες; Λίγες μέρες μετά, πήρα το σημειωματάριό μου και ξεκίνησα να γράφω και να σβήνω. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω, έτσι καταχώνιασα την ιστορία στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ώσπου πέρσι το καλοκαίρι αποφάσισα να την ολοκληρώσω. Ίσως ήταν ένας τρόπος να νιώθω ότι με τον δικό μου τρόπο θα μείνουν άσβεστες οι μνήμες της τότε όμορφης πόλης της Αμμοχώστου.

Το καλοκαίρι που πέρασε, έκανα κι εγώ το δικό μου «ταξίδι» στη θαλασσοφίλητη πόλη. Μέσα από βιβλία, διηγήσεις προσφύγων, ανθρώπων που έζησαν στην Αμμόχωστο, προσπάθησα να παρουσιάσω με όσο το δυνατό πιο γλαφυρό και παραστατικό τρόπο την πόλη της Αμμοχώστου.

Πρωταγωνιστής ο κύριος Νίκος, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, ο οποίος φεύγοντας από την αγαπημένη του πόλη παίρνει μαζί του μια ρίζα πορτοκαλιάς που τώρα, πενήντα χρόνια μετά, έχει γίνει ολάκερο δέντρο. Είναι η μεγάλη του αδυναμία, η μεγάλη του αγάπη. Τη φροντίζει, τη χαϊδεύει, της μιλά. Μπορεί μια ρίζα να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη και την ελπίδα;

Ο πόνος της προσφυγιάς δε σβήνει για τον κάθε πρόσφυγα, έτσι και για τον κύριο Νίκο. Κι ας έφτιαξε τη ζωή του κι ας προχώρησε παρακάτω. Κάθε μέρα θυμάται, γιατί κάθε μέρα αντικρίζει το χωριό του, τη γειτονιά του, το σπίτι του μέσα από την πορτοκαλιά του. Η πορτοκαλιά είναι ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν. Ένας κρίκος που δεν πρέπει να σπάσει.

{jb_quote}Αυτό που με ταλάνιζε από κείνη τη μέρα ήταν το τι κάνω εγώ η ίδια για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μου. {/jb_quote}

Στην ιστορία η Αριάδνη, ένα κορίτσι που μένει στην ίδια γειτονιά με τον πρωταγωνιστή, θέλει να μάθει, να κατανοήσει τον πόνο που νιώθει ο γείτονάς της. Έτσι, ο κύριος Νίκος μαζί με την Αριάδνη ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο. Λίγα χρόνια πριν από την τουρκική εισβολή. Ξεναγεί την Αριάδνη στην πόλη του, την Αμμόχωστο.

Μαζί με τον κύριο Νίκο και την Αριάδνη ταξίδεψα κι εγώ νοερά στην Αμμόχωστο και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μέσα από το ταξίδι του κυρίου Νίκου και της Αριάδνης, θα μπορέσουν να ταξιδέψουν όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες, γιατί το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από αναγνώστη κάθε ηλικίας.

Στην Αμμόχωστο ταξίδεψε και ο εκδότης μου, κ. Διονύσης Βαλεριάνος, που τον ευχαριστώ για την άψογη συνεργασία, όπως και την εικονογράφο Μαρία Μανουρά: η εικονογράφησή της, εμπνευσμένη από φωτογραφίες της Αμμοχώστου, με ενθουσίασε.

Λέει η Αριάδνη στο τέλος του βιβλίου:

Απλώνω τα χέρια μου γύρω από τον κορμό της πορτοκαλιάς. Ο κύριος Νίκος στέκεται απέναντι. Απλώνει κι εκείνος τα χέρια του και αγκαλιάζει όσο κορμό δε χώρεσε μες στα δικά μου χέρια. Γελάω. Κι ο κύριος Νίκος γελάει. Χαίρομαι που τον βλέπω να είναι χαρούμενος. Χαρούμενος μα και με μια θλίψη στα μάτια του. Στα μάτια του, που κουβαλούν μαζί τους τα γαλανά νερά της πόλης του. Αν ζούσα στην «πόλη φάντασμα» του κύριου Νίκου, σίγουρα ούτε κι εγώ θα ήθελα να με διώξουν. Αν ζούσα στην «πόλη φάντασμα» του κύριου Νίκου και με έδιωχναν, σίγουρα θα κουβαλούσαν και τα δικά μου μάτια μέσα τους θλίψη.

Ο πόνος των προσφύγων παραμένει αβάστακτος, αλλά πιο δυνατή παραμένει η ελπίδα πως κάποτε το νησί μας θα απελευθερωθεί. Και ένας τρόπος για να μην ξεχάσουμε, ένας τρόπος για να θυμόμαστε, ένας τρόπος για να μη σταματήσουμε να ελπίζουμε είναι να βιώνουμε μνήμες, να μαθαίνουμε την ιστορία του τόπου μας και να διατηρούμε άσβεστη την ελπίδα για επιστροφή.

Στην πόλη με τις πορτοκαλιές
Μαρία Προδρόμου
εικονογράφηση: Μαρία Μανουρά
Ελληνοεκδοτική
80 σελ.
ISBN 978-960-563-634-0
Τιμή €10,00