Απόστολος Σπυράκης

01:18 18/8/2023 - Πηγή: Diastixo

Όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο μου βιβλίο, ένιωσα ότι είχα βγάλει από μέσα μου όσα κουβαλούσα για χρόνια, όλες τις οικογενειακές και προσωπικές ιστορίες, είχα αδειάσει κι έπρεπε τώρα να φτιάξω μια καινούργια μυθολογία.

Δουλεύοντας σ’ ένα μαγαζί στο κέντρο της πόλης γνώρισα ανθρώπους όλων των στρωμάτων, κατάλαβα τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων όπως διαμορφώθηκε και παραμορφώθηκε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Εκεί απομυθοποίησα πράγματα και καταστάσεις που είχα στο μυαλό μου πολύ ψηλά, η πόλη έχασε τη γοητεία που είχε στα μάτια μου καθώς μου φανέρωσε τα μυστικά της, ήταν μια εμπειρία

εξόχως διδακτική που έπρεπε να καταγράψω.

Για κάμποσα χρόνια μελέτησα τις ιστορίες που κυκλοφορούν σ’ όλο τον κόσμο μέσα από ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ, ιστορίες που γοητεύουν τους ανθρώπους σήμερα, ήταν μια πηγή έμπνευσης που μου χάρισε στιγμές μοναδικές. Μια άλλη πηγή έμπνευσης ήταν τα πρόσωπα που συναντούσα κατά καιρούς, τα πιο αυθεντικά απ’ αυτά ήθελα να τα παρουσιάσω σε πορτρέτα λογοτεχνικά ή να τα βάλω να πρωταγωνιστήσουν στις αφηγήσεις μου. Και βέβαια υπήρχαν πάντα τα προσωπικά βιώματα που μου έδιναν τροφή για τα γραφτά μου, καθώς έβλεπα τον χρόνο να αλλοιώνει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις γύρω μου, μια διαδικασία που με άφηνε πάντα κατάπληκτο και συνεχίζει να με εντυπωσιάζει.

{jb_quote}Γνώρισα ανθρώπους όλων των στρωμάτων, κατάλαβα τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων όπως διαμορφώθηκε και παραμορφώθηκε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.{/jb_quote}

Υπήρχαν ασφαλώς και τα βιβλία –α, τα βιβλία!– όπως οι Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη, που περιέχουν το ωραιότερο απόσταγμα της προφορικής λογοτεχνίας του λαού μας, κι άλλα βιβλία με ιστορίες πραγματικές, που πάντα αναζητούσα κι αποτελούσαν το πρότυπο για τις δικές μου ιστορίες.

Οι οδηγοί που είχα όλον αυτό τον καιρό με βοήθησαν να αποφύγω τις κακοτοπιές: Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς μού έμαθε ότι ένα διήγημα μοιάζει με φούγκα, πρέπει να έχει μια εντυπωσιακή αρχή που να τραβά το ενδιαφέρον του κοινού, ένα θέμα κύριο κι ένα δευτερεύον, μια ανάπτυξη που είναι απαραίτητη για να μη χάνει το ενδιαφέρον του ο αναγνώστης, μια κορύφωση κι ένα κλείσιμο κατάλληλο που βασάνιζε πάντα τον Τσέχοφ, έναν άλλο δάσκαλό μου. Από τον Μάιλς Ντέιβις έμαθα να δοκιμάζω πάντα κάτι καινούργιο και να μη φοβάμαι την αλλαγή που βοηθά τον καλλιτέχνη να εξελιχτεί, αυτό ήταν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα.

Και πέρα από όλες τούτες τις επιρροές υπήρχαν κι άλλες σκόρπιες, που μάζευα σ’ ένα συρτάρι όλα αυτά τα χρόνια ακολουθώντας τη συμβουλή του Γιώργου Ιωάννου: φράσεις και σκέψεις πολύτιμες που αποθησαύρισα, στροφές ποιημάτων που μίλησαν στην καρδιά μου, κουβέντες σοφών αντρών που έπρεπε να θυμάμαι, συλλήψεις στιγμιαίες του μυαλού που έτρεχα να καταγράψω, σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ όμως περιείχαν στον πυρήνα τους μια ιδέα που έπρεπε να φυλαχτεί, αποστολικές περικοπές και στίχοι που έψαχνα να μεταφράσω, προτάσεις από ξένες γλώσσες που καρφώθηκαν στο μυαλό, αναμνήσεις σκόρπιες και εικόνες που πέρασαν φευγαλέα κάποια στιγμή μπροστά από τα μάτια μου και τις κατέγραψα προτού ξεχαστούν για πάντα.

Όλα αυτά έπρεπε να μπουν στον επεξεργαστή του μυαλού μου και να μεταμορφωθούν σε διηγήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν άλλοτε πετυχημένο κι άλλοτε όχι, κάθε αφήγηση όμως περιείχε ένα σπέρμα αλήθειας, μια τεχνική επινόηση, μια περιγραφή ή κάποιο στοιχείο που μπορούσα να χρησιμοποιήσω στην επόμενη σύλληψη, βελτιώνοντας κάθε φορά την τεχνική και το ύφος μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, όπου προσπαθείς να κλέψεις μια ανάσα για να γράψεις δυο γραμμές. Κάπως έτσι βγήκαν οι Ροζ παλ ντάλιες.

Ροζ παλ ντάλιες
Απόστολος Σπυράκης
Εκδόσεις Γράφημα
190 σελ.
ISBN 978-618-5710-28-6
Τιμή €10,01