«Μερικοί καλοί φίλοι… (Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν)» του Πέτρου Γκάτζια

07:41 10/8/2024 - Πηγή: Diastixo

«Μίσος, ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ με νικητή. Πάντα υπάρχουν δύο χαμένοι. Ο ένας χάνει περισσότερο, ο άλλος λιγότερο. Δεν θέλουμε να είμαστε χαμένοι». Μιλάει και λυγίζει, παρότι δεν καλοθυμάται την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Έχει περάσει όμως μισός αιώνας και οι ιστορίες ξεθάβονται από μόνες τους.

Ο Νικόλας είναι μέλος αυτής της παράξενης ομάδας, τα μέλη της οποίας συναντώνται εδώ και 20 χρόνια στη Λευκωσία, σε μιαν αυλή, για να μιλήσουν για την πατρίδα τους. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Δεν έχει σημασία.

Αγαπούν το ίδιο τη χώρα και δηλώνουν απλώς: Κύπριοι.

«Έχουμε γίνει τόσο καλοί φίλοι, που για εμάς που ερχόμαστε εδώ κάθε Σάββατο είναι μέρος της ζωής μας, είναι μέρος της εβδομαδιαίας ρουτίνας μας», δηλώνει και ο Αντρέας.

«Αυτός ο τόπος μάς έδωσε την ευκαιρία να έχουμε κάποια ελπίδα για το Κυπριακό, να δείξουμε στους ανθρώπους ότι οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι μπορούν να είναι φίλοι και να ζήσουν μαζί», πετάγεται ο Χασάν.

Λίγα βήματα παραπέρα, η νεκρή ζώνη. Τα αφημένα σπίτια, το αεροδρόμιο, τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα, πιάτα, ποτήρια, περιοδικά εποχής, εφημερίδες, κάποια ρούχα, οι ιστορίες των ανθρώπων που άφησαν, φεύγοντας, πίσω τους. Δρόμοι κενοί, τρομακτικά άδειοι.

«Είναι πολύ απογοητευτικό. Γι’ αυτό προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ελπίδες μας όχι πολύ υψηλές, γιατί συνεχίζουμε να απογοητευόμαστε», λέει ο Σαρπέρ, συνταξιούχος Τουρκοκύπριος δάσκαλος.

Η αυλή είναι λιθόστρωτη, όπως παλιά, στη διχασμένη πρωτεύουσα της Κύπρου. Εκείνοι όμως αναπολούν το παρελθόν και ονειρεύονται μια ενωμένη πατρίδα.

«Έχουμε γίνει τόσο καλοί φίλοι», λέει ο Παραλίκης, Ελληνοκύπριος.

«Το να ερχόμαστε εδώ κάθε Σάββατο είναι μέρος της ζωής μας», προσθέτει ο Τουρκοκύπριος Χασάν.

Η ονομασία αυτής της ιδιόμορφης λέσχης δείχνει ότι τα μέλη της έχουν και χιούμορ: «Κλαμπ για Προδότες», γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να τους αποκαλούν, όταν το μίσος και η πόλωση δεν έχουν κοπάσει ακόμη. Με τα χρόνια, μετατράπηκε από μια ομάδα καλοπροαίρετων αγνώστων σε μια στενή ομάδα φίλων με ένα μήνυμα προς τους ηγέτες ότι η διαρκής ειρήνη είναι δυνατή.

«Αυτός ο τόπος μάς έδωσε την ευκαιρία να έχουμε κάποια ελπίδα για το Κυπριακό. Να δείξουμε στους ανθρώπους ότι οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι μπορούν να είναι φίλοι και να ζήσουν μαζί», επαναλαμβάνει ο Παραλίκης.

Ήταν πολύ νέοι τότε, όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο. Οι μνήμες θολές, η λαχτάρα όμως άσβεστη.

«Υπάρχει ανάγκη οι ηγέτες στο νησί να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους για να εξασφαλίσουν μια πολιτική λύση», τονίζει και ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ, ο οποίος πίνει καμιά φορά καφέ μαζί τους και συζητά για το μέλλον αυτού του τόπου: «Ο Γενικός Γραμματέας κατέστησε σαφές ότι το παράθυρο ευκαιρίας γίνεται όλο και μικρότερο με το πέρασμα του χρόνου».

«Ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν», έλεγε ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης, στίχο που υιοθέτησε ο Σεφέρης.

Τα μέλη αυτής της ιδιόμορφης λέσχης γνωρίζουν πολύ καλά τι τους αναλογεί και πού ορίστηκαν να κατοικούν. Αποτελούν από μόνοι τους μια ιστορία, όμως τις δικές τους αφηγήσεις τις κρατούν για τους τοίχους της αυλής, και όσες ξεφεύγουν τις αρπάζει η λήθη του χρόνου…