Η μαύρη Διεθνής της Μαδρίτης

07:11 16/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

«Χθες ήμασταν αιρετικοί. Σήμερα είμαστε mainstream»: η φράση αυτή του Βίκτορ Ορμπαν συνοψίζει καλύτερα απ’ όλα όσα ειπώθηκαν στη σύναξη της Μαδρίτης τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά το τελευταίο διάστημα.

Η ανακούφιση που νιώθουν οι εκφραστές της μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι εμφανής, όχι μόνο στην εικόνα, αλλά και στις λέξεις: χαμογελαστοί, με αυτοπεποίθηση, φαινομενικά ακίνδυνοι μέσα σε γραφειοκρατικά κοστούμια, δεν διστάζουν να περιγράψουν μια ατζέντα που πριν από λίγο καιρό βρισκόταν στο περιθώριο.

Αυτό έκαναν οι καλεσμένοι

του επικεφαλής του ακροδεξιού ισπανικού Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ, την προηγούμενη εβδομάδα στην ισπανική πρωτεύουσα – «έντυσαν» εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές τάσεις με το περίβλημα της «λογικής που επιστρέφει».

Δεν έκρυψαν την έμπνευσή τους, καθώς το σύνθημα της συνάντησης ήταν η παραλλαγή του γνωστού συνθήματος του Τραμπ «Make Europe Great Again». Η διαφορά; Το MAGA έγινε MEGA.

Το ακροδεξιό συνέδριο έγινε με τρόπο επαγγελματικό, τέτοιον που να προσδώσει σοβαρότητα: αίθουσα γεμάτη, αμφιθεατρικά στημένη εξέδρα, φώτα, πολλές κάμερες και μετάφραση σε πραγματικό χρόνο για όσους παριστάμενους την είχαν ανάγκη.

Για να στηθούν όλα, πιθανώς αξιοποιήθηκαν χρήματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ευρωομάδα των Πατριωτών («Οι Πατριώτες χρηματοδοτούνται μερικώς από το ΕΚ και είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για αυτή την εκδήλωση», έγραφαν οι ίδιοι οι διοργανωτές στα σποτ που έδωσαν στη δημοσιότητα), ενώ αποσπάσματα από τις ομιλίες δημοσιεύθηκαν στο X – το μοναδικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης που διαφημίζεται ως τρόπος επικοινωνίας στην ιστοσελίδα τους.

Παρουσίες και απουσίες.

Το κάλεσμα του Αμπασκάλ έγινε στο πλαίσιο της ανάληψης της ηγεσίας του ευρωκόμματος των Πατριωτών, βρήκε ανταπόκριση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης – οι σχηματισμοί που απαρτίζουν τους Πατριώτες βρήκαν ευκαιρία να συσφίξουν τις σχέσεις τους ενόψει κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά και ακριβώς τη στιγμή που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο Τραμπ επιχειρεί την επιβολή μιας παρόμοιας πολιτικής κατεύθυνσης, με απανωτές αποφάσεις που προκαλούν συζήτηση και στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη.

Μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία δείχνει την παράξενη σύνθεση από βορρά και νότο, ακόμα και χωρών με αντικρουόμενα συμφέροντα: ο ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν, η Μαρίν Λεπέν, ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι, ο Αυστριακός Χέρμπερτ Κικλ (που πριν από λίγες μέρες απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση στη χώρα του), ο κυβερνητικός εταίρος στην Ολλανδία Γκερτ Βίλντερς και ο πρώην πρωθυπουργός της Τσεχίας Αντρέι Μπάμπις χειροκροτούσαν τις ομιλίες του Αντρέ Βεντούρα από την Πορτογαλία, του Μάρτιν Χέλμε από την Εσθονία, του Κριστόφ Μπόσακ από την Πολωνία, ακόμα και της Αφροδίτης Λατινοπούλου, το κόμμα της οποίας εκπροσωπείται μόνο από την ίδια στο Ευρωκοινοβούλιο.

Το γερμανικό AfD, για προφανείς λόγους αυτοπροστασίας των Πατριωτών που κρατούν τις αποστάσεις τους, δεν είχε εκπροσώπηση – παρότι κανείς δεν ξέρει αν και σε ποιο βαθμό η ψυχρότητα θα παραμείνει και μετά τη συνάντηση της Αλις Βάιντελ με τον Ορμπαν πριν από λίγες μέρες.

Η μεγάλη απούσα της σύναξης ήταν, όπως και να ‘χει, μια άλλη γυναίκα: η Τζόρτζια Μελόνι, η οποία έχει ανταγωνιστική σχέση με τον συγκυβερνήτη της από τη Λέγκα και έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με το Vox τον περασμένο χρόνο.

Εκείνη, όμως, τυχαίνει μιας επίσημης αναγνώρισης, πέραν των αναρτήσεων στο X, που οι υπόλοιποι ακόμα διεκδικούν: ήταν η μοναδική ευρωπαία ηγέτις που βρέθηκε στην ορκωμοσία του Τραμπ, ενώ βρισκόμενη στην Ουάσιγκτον είχε επαφές και με το υπερσυντηρητικό think-tank Heritage Foundation, εκ του οποίου προέκυψε το προγραμματικό κείμενο Project 2025, το οποίο φέρεται να επηρεάζει πολύ την πολιτική γραμμή του Τραμπ. Το ίδιο think-tank, μέσω του επικεφαλής του Κέβιν Ρόμπερτς, βρέθηκε και στη Μαδρίτη, για επαφές με την ηγεσία των Πατριωτών. Η επίγνωση πως κάπου υπάρχει ένας ισχυρός σύμμαχος ήδη καθοδηγεί τις κινήσεις των παριστάμενων στη Μαδρίτη.

Η ευρωομάδα των Πατριωτών, υπό τον ευρωβουλευτή και πρόεδρο της Εθνικής Συσπείρωσης στη Γαλλία Ζορντάν Μπαρντελά, πρότεινε τον Ιλον Μασκ για το βραβείο Ζαχάροφ (που δίνεται από το ΕΚ για την προσφορά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της σκέψης) τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Ο Σαλβίνι πρότεινε ακόμα και την αξιοποίηση των δορυφόρων Starlink του Μασκ στην Ιταλία, πρόταση που (ακόμα τουλάχιστον) δεν υιοθετήθηκε.

«Ανεξαρτησία – ελευθερία – ταυτότητα – παράδοση».

Τα στραμμένα μάτια προς τις ΗΠΑ έγιναν ακόμα πιο εμφανή στις θεματικές των παρεμβάσεων, με τον κάθ

ε ομιλητή να διαλέγει από ένα σημείο που κάνει γκελ στο εθνικό του κοινό, αλλά παραμένει στον άξονα «ανεξαρτησία – ελευθερία – ταυτότητα  -παράδοση» που στη θεωρία εκπροσωπούν.

Η Αφροδίτη Λατινοπούλου, για παράδειγμα, μίλησε για τη «λαθρομετανάστευση», σχετίζοντάς την με το δημογραφικό, ενώ ο Βίλντερς, στην ίδια θεματική, έδωσε περισσότερη έμφαση στο αντι-ισλαμιστικό αίσθημα που τον εκτόξευσε στις τελευταίες κάλπες.

Ο Μπάμπις τα έβαλε με την «Πράσινη Συμφωνία», τη Φον ντερ Λάιεν και τους γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες, ενώ ο Βεντουρά υπερασπίστηκε τον «χριστιανικό πολιτισμό» και τις «παραδοσιακές αξίες» της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Ο Ορμπαν, η Λεπέν και ο Σαλβίνι στόχευσαν στην παγκοσμοποίηση, ενώ όλοι μαζί, σχεδόν εν χορώ, επέκριναν τις Βρυξέλλες, την ΕΕ και κυρίως τη woke ατζέντα που θεωρητικά τους επιβάλλεται – αυτές οι αναφορές, όποτε γίνονταν, κέρδιζαν και το περισσότερο χειροκρότημα.

«Ανακατάκτηση» της Ευρώπης.

Ο οικοδεσπότης Αμπασκάλ έδωσε ιδεολογικό υπόβαθρο σ’ αυτή τη συντηρητική στροφή, που βασίζεται στον φόβο όσων βλέπουν την Ευρώπη να αλλάζει σε όλα τα επίπεδα και φοβούνται πως μένουν πίσω: «Ανακατάκτηση» («Reconquista») του ευρωπαϊκού εδάφους και κάθε κράτους ξεχωριστά από «πραγματικούς πατριώτες».

Μιλώντας στην πραγματικότητα για μια ομοιόμορφη Ευρώπη-φρούριο, αποκλειστικά λευκή, χριστιανική και στρέιτ, στην οποία κάθε κράτος έχει αυξημένες ελευθερίες σε σχέση με την ΕΕ και αποφασίζει χωρίς κυρώσεις για θέματα όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων, στις οποίες σχεδόν όλοι οι παριστάμενοι αντιτίθενται.

Ο Αμπασκάλ χρησιμοποίησε έναν όρο που ιστορικά παραπέμπει στην κατάκτηση των μουσουλμανικών εδαφών της Ιβηρικής χερσονήσου από τα καθολικά βασίλεια τα περιοχής – προτιμάει την Ισαβέλλα και τον Φερδινάνδο από το να αναφερθεί στον Φράνκο, του οποίου η επίκληση εγείρει ακόμα αντανακλαστικά στους Ισπανούς.

Η σύναξη της Μαδρίτης υπόσχεται λιγότερους φόρους, λιγότερο έλεγχο, λιγότερη ακρίβεια και περισσότερη ελευθερία.

Ελάχιστοι από τους 2.000 ενδεχομένως κατάλαβαν τις αντιφάσεις όσων μίλησαν, καθώς άλλοι ήταν με τον Πούτιν και άλλοι όχι, άλλοι με την ελεύθερη αγορά και άλλοι με τον προστατευτισμό, άλλοι ορθόδοξοι και άλλοι καθολικοί και όλοι χειροκροτήθηκαν εξίσου.

Ούτε βέβαια τη μεγαλύτερη αντίφαση απ’ όλες: το είδωλό τους στις ΗΠΑ, η κατά Λατινοπούλου «τελευταία ευκαιρία του δυτικού κόσμου», στην προσπάθειά του να κάνει την Αμερική «μεγάλη», δεν διστάζει να «μικρύνει» την Ευρώπη.