Πότε Βούδας, πότε Κούδας

15:16 2/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Τα πρώτα πλάνα – που έχουν αυτήν την ενοχλητική τελειότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης – δείχνουν μια βομβαρδισμένη, υποφωτισμένη λεωφόρο και οπλισμένους ανθρώπους που φαίνεται να ψάχνουν μέσα στα ερείπια. Η μουσική εισαγωγή δεν σε προϊδεάζει για τη συνέχεια μέχρι που εμφανίζεται μια αντανάκλαση φωτός στο βάθος του ζόφου. Ενα παιδί τρέχει, φιγούρες υποτίθεται ότι προχωράνε προς αυτό το φως. Το οποίο καταλήγει στη έξοδο μιας σπηλιάς. Κι άλλα παιδάκια τρέχουν, ο ρυθμός γίνεται ραπ

– ντίσκο (αδόκιμος, δικός μου όρος, πάντως κάτι εκνευριστικό για το αφτί) και τσουπ μπροστά σου μια μεγάλη παραλία και τεράστια, απειλητικά κτίρια, αποθέωση της «Ντουμπάι» αισθητικής. Πάλι λεωφόρος με φοίνικες, πολυτελή αυτοκίνητα με φόντο ηλιοβασίλεμα, να τος και ο Ιλον Μασκ, ηλιοκαμένος σαν να τον έχεις περάσει με λαδομπογιά και μαλλιά «καρφάκια», πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό που του συμβαίνει, βουτάει τις μπουκίτσες του σε κάτι σαν ντιπ. Κι άλλες παραλίες κι άλλοι φοίνικες κι άλλα κότερα κι άλλοι φαραωνικοί ουρανοξύστες, μουσάτοι άνδρες με πλουμιστές στολές χορού της κοιλιάς λικνίζονται στην άμμο.

Κι εκεί που νομίζεις ότι το κοντέρ του κιτς έχει πιάσει ταβάνι, παιδάκι εμφανίζεται εν τω μέσω της πορτοκαλί «λεωφόρου του Μέλροουζ» κρατώντας χρυσαφί μπαλόνι με τη μορφή του Τραμπ. Ενα πλάνο είναι λες, θα περάσει. Ελα όμως που, μετά, το πράγμα ξεχαρβαλώνεται. Ο ίδιος ο Τραμπ χαριεντίζεται με ημίγυμνη χορεύτρια, ο ουρανός αρχίζει να βρέχει δολάρια, πάλι ο Μασκ σε παραλία, χορεύει τον χορό της βροχής, παιδάκια τρέχουν να πιάσουν τα δολάρια, ο Μασκ (σε ρόλο «Πότε Βούδας, πότε Κούδας») συνεχίζει να βουτάει τις μπουκίτσες του (σε πίτσα νομίζω αυτήν τη φορά), το αφόρητο τραγούδι λέει για «χρυσό μέλλον».

Και τότε σκάει ολόχρυσο άγαλμα του Τραμπ διαστάσεων αντίστοιχων με εκείνου του χρυσελεφάντινου της Αθηνάς που ήταν στην Ακρόπολη. Και μετά ράφια μαγαζιών με πολλά, πάρα πολλά μικρά, διακοσμητικά «χρυσά τραμπάκια» στη σειρά, εφιάλτης. Εν τω μεταξύ, ο ουρανός συνεχίζει να βρέχει δολάρια, ο Μασκ να χαίρεται και για να κλείσει αυτή η ομορφιά, ο Τραμπ με τον Νετανιάχου πίνουν τις πινακολάδες τους σε σεζ λονγκ με φόντο πισίνα. Στο τελευταίο πλάνο, η χρυσαφιά ταμπέλα «Trump Gaza» (το Trump τεράστιο, το Gaza πολύ μικρό) σου δίνει τη χαριστική βολή.

Ενα ανατριχιαστικό βίντεο, προϊόν ΑΙ, 33 δευτερολέπτων. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ το αναπαρήγαγε που σημαίνει ότι δεν τον χάλασε (τον φαντάζομαι να γελάει προκλητικά όταν το πρωτοείδε). Το μέλλον ενός λαού ως κακόγουστο διαφημιστικό για διακοπές κακόγουστων κροίσων.

Μια ματιά στο μέλλον ενός κόσμου που μοιάζει να αφομοιώνει τη χυδαιότητα. Που έχω την εντύπωση ότι εφευρίσκει περισσότερα «ναι μεν αλλά» απ’ όσα αντέχει η συνείδησή μας, ο δομημένος πολιτισμός μας να καταναλώσει. Το συγκεκριμένο βίντεο μπορεί να είναι η υπερβολή του, ένα ανάμεσα σε εκατομμύρια που κυκλοφορούν. Από τη στιγμή όμως που γίνεται viral, με την έστω και άτυπη «ευλογία» του Τραμπ, μας εξοικειώνει, ακόμη και όταν δυσφορούμε βλέποντάς το, με τον παραμερισμό των προσχημάτων. Και όταν παραμερίζονται τα προσχήματα, ανοίγουν οι πόρτες για τα τέρατα.