Μαρία Δριμή: «Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο»

22:44 19/9/2024 - Πηγή: Diastixo

Ξυπνάς μια μέρα και, την ώρα που ετοιμάζεσαι να πιεις τον καφέ σου και να συνδεθείς στο διαδίκτυο, αφού όλα εκεί συμβαίνουν, σ’ αυτή την ψηφιακή αρένα, εκεί όπου νομίζεις ότι όλα τα ελέγχεις, ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχεις. Αλήθεια τώρα; Κάντε το εικόνα. Ούτε Facebook, ούτε Χ, ούτε Tik-Tok, ούτε Instagram, ούτε τίποτα. Σε έχουν διαγράψει από παντού. Από ένα λάθος του συστήματος, από ένα bug, μια δυσλειτουργία

του λογισμικού, διάρκειας ενός nanosecond, και εσύ είσαι delete. Dead. Deceased. Όχι στην πραγματικότητα. Στην πραγματική πραγματικότητα, ζεις και αναπνέεις και ιδρώνεις και βαριανασαίνεις και έχεις ανεβάσει 200 σφυγμούς από την αγωνία σου.

Ναι, αυτό έπαθε ο Ορφέας, ο κατά κόσμον Παντελής Κρόκος, στο θεατρικό έργο της Μαρίας Δριμή Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο. Ναι, αυτόν τον εφιάλτη ζει από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Για μπείτε για λίγο στη θέση του. Εφιάλτης. Ή μήπως όχι; Μήπως μια χρυσή ευκαιρία απεγκλωβισμού; Ένα παράθυρο; Μια μοναδική διέξοδος; Να αφήσει την αρένα των αιμοδιψών λεγεωνάριων του πληκτρολογίου, να βγει από την περσόνα του και να ενδυθεί το δέρμα του, με όσα αυτό «κουβανεί», και να ξεμυτίσει στον έξω κόσμο μπας και προκάνει να ζήσει λιγουλάκι;

Όχι, κατηγορηματικά όχι. Γιατί «είναι η ζωή μου εκεί μέσα». Μια ατάκα/μότο του Ορφέα/Παντελή, που γίνεται η προμετωπίδα αυτού του βραβευμένου θεατρικού. Στο έργο απονεμήθηκε έπαινος στον 101ο Καλοκαιρίνειο Θεατρικό Διαγωνισμό, που διοργανώνει ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» (2022).

Η Δριμή γράφει ένα θεατρικό έργο που ισορροπεί μεταξύ της φαρσοκωμωδίας –αυτό το «rum & coca-cola», που αποτελεί και το λάιτ μοτίφ του έργου, είναι ένα πολύ εύστοχο και καυστικό σχόλιο– και ενός πραγματικού δράματος. Και εξηγούμαι. Ο Ορφέας/Παντελής θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, αλλά το γεγονός ότι η δουλειά του, στον πραγματικό κόσμο και όχι στο ψηφιακό lifelong (το όνομα της ψηφιακής πλατφόρμας όπου ζει ο ήρωας), είναι να περνάει λάστιχα σε εσώρουχα, είναι τόσο πολύ απαρχαιωμένη και τόσο πολύ κόντρα στον ψηφιακό μας κόσμο, στον ψηφιακό παράδεισο του ήρωα, που η γελοιότητα αυτής της σχεδόν καταναγκαστικής δουλειάς/δουλείας φτάνει στα όρια του τραγικού. Και τον βρίσκει το κακό. Έχει χάσει το alter ego. Τον εαυτό που εκείνος θεωρεί ότι του δίνει λόγο για να ζει. Και δεν μπορεί να τον ανακτήσει.

{jb_quote} Μια πανέξυπνη και αρκούντως ελαφριά αλλά όχι ελαφρά σπουδή πάνω σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που θα θέλαμε να πιστεύει ο κόσμος (ψηφιακός και πραγματικός) ότι είμαστε. {/jb_quote}

Κι ύστερα, είναι κι εκείνη η καφκική γραφειοκρατία, που στην κορυφή της πυραμίδας της έχει έναν τόσο συμπαθητικό/αντιπαθητικό διευθυντή, και που ταλαιπωρεί αναίτια και σαδιστικά, ναι, σαδιστικά, όπως κάνει ο σωστός ο γραφειοκράτης, έναν απλό άνθρωπο, και τον τιμωρεί για κάτι το τόσο ασήμαντο/σημαντικό.

Οι αντιστίξεις είναι αυτές που κυριαρχούν στο θεατρικό της Δριμή. Ο παράδεισος του Ορφέα γίνεται η κόλαση του Παντελή. Και όλα τα γεγονότα έχουν πάντα μια διπλή ανάγνωση. Εξαρτάται από τη γωνία του παρατηρητή. Μια πανέξυπνη και αρκούντως ελαφριά (σώνει πια με τη βαριά κουλτούρα και τις μεγαλοστομίες στο θέατρο) αλλά όχι ελαφρά σπουδή πάνω σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που θα θέλαμε να πιστεύει ο κόσμος (ψηφιακός και πραγματικός) ότι είμαστε.

Ένα γαϊτανάκι συμβάντων βοηθά το δράμα να εξελιχθεί για να καταλήξει στην καπιτάλε σκηνή του τέλους (όχι, δεν θα κάνω spoiler), όπου η βία για μια ακόμα φορά –αφού έτσι κι αλλιώς η βία είναι η κινητήριος δύναμη της φύσης– θα το φτάσει στην κορύφωση/λύση του.

Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισό του. Κι εμείς; Εμείς οι θεατές/αναγνώστες που τον παρατηρούμε/διαβάζουμε με ένα υπομειδίαμα σχεδόν κοροϊδευτικό, μήπως δεν έχουμε βρεθεί για λίγο/πολύ στη θέση του; Τι; Όχι; Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πολύ τον πόνεσα αυτόν τον ήρωα. Και τον πόνεσα/συμπόνεσα/συμπορεύτηκα μαζί του, γιατί σ’ αυτόν αναγνώρισα κι εμένα κι εσάς.

Το έργο της Δριμή μπορεί και να είναι ένα προφητικό έργο, μ’ αυτή την καταπληκτική/τρομακτική ΑΙ (Τεχνητή Νοημοσύνη) που μπλέξαμε. Καληνύχτα και καλή μας τύχη, όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος μου Ντέιβιντ Στράθερν στην ταινία του Τζορτζ Κλούνι Good Night, Good Luck, γιατί πραγματικά όλοι μας από τύχη ζούμε.

Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο
Μαρία Δριμή
Εκδόσεις Βακχικόν
82 σελ.
ISBN 978-618-231-083-0
Τιμή €12,72